Virostra (@virostra) antwoordt op de blog van Renee van Amstel:
Beste Renée,
Als je polyamoreus bent, kun je wel vreemdgaan. Tenminste, als we vreemdgaan zien als het heimelijk en in het geniep met iemand anders dan je geliefden, met wie je een diepe vertrouwensband hebt (of zou moeten hebben) zonder dat één of beide geliefden dat weten, een seksueel contact of zelfs relatie hebt. In die zin is polyamorie niet de garantie tegen vreemd gaan. Net zo min als parenclubbezoek of swingen dat is.
Polyamorie gaat voor mij echter niet in de eerste plaats om seks. Polyamorie gaat om vertrouwen, het vertrouwen in je partners. Polyamorie gaat over vrijheid geven. Je partners de vrijheid geven dat ze niet alleen intiem mogen zijn, in woord en gedachten, in doen en laten, met jou, maar ook met anderen. Polyamorie betekent dat je mag houden van meer dan één persoon, in alle opzichten en vooral dat je je partner laat houden van iemand anders dan jezelf.
Vertrouwen is misschien wel het kernwoord dat polyamorie en BDSM, twee werelden die op zich niets met elkaar te maken hebben, verbinden. Zoals in de boeken van Floor duidelijk naar voren komt, is vertrouwen een basis voor een goede BDSM-relatie. Met BDSM heb ik niets, met vertrouwen des te meer. Maar net zoals in een BDSM-relatie het vertrouwen soms moeilijk is, en het ontbreken ervan op enig moment de relatie kan verstoren, geldt dit ook voor een polyamoreuze relatie.
Al lang voor ik wist wat polyamorie was, ging ik met andere vrouwen naar bed. Vreemd ging ik niet. Mijn vrouw, die eerst nog niet mijn vrouw maar mijn vriendin was, heeft het altijd geweten. En hoewel de term “vreemdgaan” voor mij daarom niet van toepassing was, waren het wel avonden waarin het vooral om de seks ging, de spanning, de opwinding. Het zijn zeker geen ervaringen die ik veroordeel, achteraf. Ik heb er van genoten, het was mooi. Maar polyamoreus was het niet.
Enkele jaren geleden, ontlook er een nieuwe seksualiteit bij mijn vrouw. Het leidde tot een enkele thuisdate met een ander stel, een paar bezoekjes aan een parenclub en het bleek overduidelijk niet ons ding. Ook kwam haar eerste “vriendje”, bij ons thuis. Overdag, een dag die ik nooit zal vergeten omdat ik de hele dag zat te vergaderen tussen dure stropdassen, in de wetenschap dat zij iets deed wat de stropdassen maar niet moesten weten. En het voelde goed. Een heel belangrijk moment voor me, omdat er maar één vraag was die ik me stelde: kon ik er op dezelfde manier mee om gaan als zij met een ander was, zonder dat ik er bij was, zoals zij het kon? Het antwoord was “ja”.
Het begrip “polyamorie”, dat ik al enkele jaren kende zonder er voor mijn eigen leven echt betekenis aan te kunnen geven, groeide. Maar de bloei kwam pas echt toen niet alleen ik, maar ook mijn vrouw een relatie kreeg die dieper ging dan alleen maar het seksuele contact. Mijn eigen relatie, met mijn vriendin, begon al behoorlijk wat stabiliteit te vertonen. We zagen elkaar regelmatig, in elk geval één keer per week en soms vaker. In het begin nam ik nog de laatste trein naar huis, maar na een tijd zetten we ook de volgende stap. Een stap, het slapen blijven, die voor mij misschien wel groter was dan voor mijn vrouw, laat staan mijn vriendin. Het de hele nacht blijven voelde, naar mijn vrouw toe, toch nog een beetje als vreemdgaan. Onzin natuurlijk, want als ik thuis kwam, wist ze precies waar ik was geweest.
Terwijl de relatie tussen mijn vriendin en mij een steeds normaler deel van ons leven was, ons ook in de zin van mijn gezinssituatie, leerde mijn vrouw een man kennen waar ze meer voor voelt dan voor de eerdere dates. Meer, anders, dieper. “Vreemdgaan” verdween definitief uit ons woordenboek. Het was polyamorie. Ik hou van twee mensen, mijn vrouw eveneens. Ik zal niet zeggen dat het altijd makkelijk is. Het leven met zijn tweeën wordt het leven met iemand erbij, die niet erbij is maar een wezenlijk deel is van het leven van de ander. Dat moet groeien, zich ontwikkelen. Dat vereist het zetten van stappen, zoals we deden toen we ruim een maand geleden met zijn vieren bij ons waren, mijn vrouw sliep met haar vriend en ik met mijn lief. Een bijzondere ervaring, een bijzonder mooie ervaring.
Als je polyamoreus bent hoef je niet vreemd te gaan, Renée. Omdat je eerlijk en open bent, maar vooral omdat je de anderen vertrouwt en de ruimte geeft in je leven. En daarom is het misschien beter om te zeggen: als je polyamoreus bent, hoeft je partner niet vreemd te gaan, omdat je zelf kan begrijpen dat een andere partner geen afbreuk doet aan je eigen zijn.
Virostra schrijft korte verhalen op: http://virostraschrijver.blogspot.nl/ en twittert via @virostra.
Reacties zijn gesloten.