Laat ik beginnen te zeggen dat ik geen leraar, maar vooral ervarings ‘deskundige’ ben en dan met name hoe het niet ‘moet’! (en met dit ‘moet’ verklap ik al de uitkomst van mijn laatste blog)
Als de oorlog in ons hoofd stopt, stopt de oorlog in de wereld…
In een aantal columns zal ik wat ervaringen opschrijven, die zowel grappig als mogelijk ondersteunend kunnen zijn, voor de gelukkig alsmaar groeiende groep geïnteresseerden in meditatie. Waarom zeg ik ‘gelukkig’? Omdat ik de ervaring heb dat meditatie (op welke manier dan ook) de enige manier is om je eigen onrustige geest te leren kennen. En omdat ik de stellige overtuiging bezit dat de wereld alleen maar duurzaam verbeterd kan worden, als wij individueel onze onrustige geest leren kennen en de oorlog in ons eigen hoofd weten te stoppen… .
Pijn en een leraar waar ik weerstand tegen heb… …
Mijn allereerste ervaring met (ZEN) meditatie is in de dojo van mijn karateschool als ik 17 jaar oud ben. Onze leraar schept er een vreemd genoegen in om ons ongelofelijk lang te laten zitten in een onmogelijke positie. (en soms zelf beneden koffie te gaan drinken met een leuke, jonge, nieuwe dame) Mijn knieën knallen zowat uit elkaar en de spieren van mijn bovenbenen scheuren zowat af. Dus in deze jaren wordt ik niet heel veel wijzer…
Het is vooral wachten op het verlossende woord wat het einde van de meditatie inhoudt, zodat ik uit deze benarde lichamelijke positie bevrijd wordt. Destijds had ik nog niet door dat deze benarde positie tevens mijn geestestoestand aangaf… .
Dan maar naar China
Ondanks deze niet geweldig positieve ervaring met meditatie, blijft in mij toch altijd een stemmetje aanwezig. Dat stemmetje wijst me elke keer weer op de mogelijkheid om via meditatie aan mijn structurele ontevredenheid te ontsnappen. Met mijn toenmalige vriendin, die ik sneaky bewerkt heb om specifiek naar dit land te gaan, ga ik dan ook in 1988 voor langere tijd naar China in de hoop daar via meditatie, Tai Chi of andere wijsheden een opening te vinden. Op de boort van Macau naar Kanton heb ik ‘geluk’. We komen een jongen tegen die op reis is naar zijn Tai Chi meester. Ik vertel ‘m mijn reisdoel en we worden direct uitgenodigd de volgende ochtend mee te gaan naar het park om de meester te ontmoeten. Een schot in de roos zou je zeggen. Maar ook nu was het nog te vroeg kennelijk, want mijn weerbarstige geest vond binnen een aantal dagen ook een aantal bezwaren tegen deze meester en zijn leermethoden… .
Lange reis…
Dus ik reisde voort… . En het zou nog heel wat jaren duren voordat ik eindelijk doorkreeg dat niet de omstandigheden niet ‘zo goed’ waren als wel mijn geestesgesteldheid, iets wat ik pas veel- veel later ego zou gaan noemen. Een volgende blog over twee ‘avonturen’ in meditatiekloosters in Nederland. Je zult wellicht aan het voorgaande al wel begrijpen dat ook deze ervaringen niet geheel vlekkeloos verliepen en bij mij geen ‘verlichte’ ervaringen teweeg brachten. Maar daarover de volgende keer meer… .
Peter Verbeek combineert coaching en beweging. Als ondernemerscoach merkte hij dat coaching effectief is, maar dat als dit gecombineerd werd met een fysieke inspanning, het effect nog veel beter was en sneller bereikt kon worden. Ook voeding wordt bij zijn coaching betrokken. Kortom een holistische aanpak die zeker tot duurzaam resultaat zal leiden. http://www.peter-verbeek.nl/peter-verbeek/